Παμε παλι

Κι ειδα μετα απο θλιψες πολλες
τις παλιες γρατζουνιες
απο θαμνους κι αγκαθια
που καλουσαν να ανεβω πιο ψηλα
σε εκεινο το ξερονησι
με τις αθωες απατηλες παραλιες
κατω απο ακατεργαστες πετρες
με δρομακια γλιστερα
που μου θυμιζε εμενα
και τιποτα αλλο
αναμνησεις που δεν μπηκαν
ουτε σε τσιγκινο κουτι
ουτε σε ξυλινο
κι εγιναν οι σταχτες, λιπασμα
οι χαρτες, δρομοι
και τα αλλεργιογονα πουπουλα, φτερα.

Δεν ειναι η απαντηση που δεν ερχεται
ειναι η σιωπη που μου προφτανει.