TL ; DR

 TL ; DR
Δεν σ’ αγαπάω για να μείνω ή για να φύγω — σ’ αγαπάω γιατί έτσι είμαι.
Κι αν λυγίζω, δεν είναι αδυναμία· είναι γιατί ακόμη είμαι εδώ.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Θέλω να σου πω τι νιώθω,

όχι για να το διορθώσεις,

ούτε για να μου απαντήσεις.

Αλλά για να μη μείνεις με σιωπές που δεν σου αξίζουν.

 

Δεν κάνω τίποτα για να σε πονέσω.

Αν μπορούσα να σου πάρω έστω και λίγο από το βάρος,

θα το είχα κάνει χωρίς δεύτερη σκέψη.

Η αγάπη μου είναι μεγάλη — σχεδόν αστεία.

Λες κι είναι αστείο να αναπνέεις.

Κι εσύ, για μένα, ήσουν ανέκαθεν (και γιατί όχι πάντα) αυτό

Όχι από ποίηση.

Θα ήταν έτσι ακόμα κι αν δεν ήξερα πως έχεις σώμα.

 

Είναι βαρύ να σε βλέπω να υποφέρεις —

κι ακόμα πιο βαρύ να ξέρω πως το αντέχεις.

Πως το δέχεσαι.

Πως το ζεις οικειοθελώς.

Κι εγώ, απ’ έξω,

με όση αγάπη και να έχω,

δεν μπορώ να σου αλλάξω τον τρόπο που πονάς.

 

Μόνο να είμαι εδώ,

και να βλέπω.

Και γνωρίζω πως είναι πιο βαρύ να το ζεις.

 

Δεν στο χρεώνω. Δεν ζητάω να γίνεις άλλος

(δεν τολμάω, θα ταν πιο τίμιο)

 

Αν μπορώ να σε δυναμώσω —

θα το κάνω όπως μπορώ:

με την παρουσία μου,

με τη σιωπή μου.

με τον τρόπο που σε κοιτάζω όταν δεν μιλάμε.

 

Δαγκώνομαι και πάλι είμαι εδώ.

Όπως πριν.

Δική σου — όχι από απόφαση. Από φύση.

 

Με το βλέμμα στο δρόμο,

όχι γιατί φεύγω,

αλλά για να σε δω να φευγεις ή να έρχεσαι.

         (Πιο απλά, για να σε δω. )

 

 Δεν ζητάω τίποτα. Δεν κρατάω τίποτα. Δεν ελπίζω τίποτα.

        (Δεν θυμίζω τπτ... )

 

 Δεν είναι προειδοποίηση.

    Είναι αυτό που είμαι, αυτή τη στιγμή.

  Στο λέω λες και σκέφτομαι δυνατά.

 Και στα γράφω γιατί όταν σε βλέπω,

 σταματούν όλα αυτά να έχουν σημασία.

 Σημασία - πάλι - έχεις εσύ. Όχι “εμείς”.

  Ίσως να μην έχει και διαφορά.

 

Και αν με βλέπεις να λυγίζω —

δεν είναι αδυναμία. Είναι όριο (αδυναμία σε συνώνυμο)

Και ίσως, εκεί, πάλι να σου μοιάζω.

 

Αλλά είμαι εγώ.

---

Αυτό είναι το δικό σου κείμενο,
από μέσα προς τα έξω.
Δεμένο, αλλά όχι “τελειωμένο”.
Ανοιχτό, όπως είσαι κι εσύ:
παρούσα, ανθρώπινη, γεμάτη σιωπηλή δύναμη.

Πες μου αν θέλεις να το αλλάξουμε,
ή αν… αυτό είναι.