Δύο πλυντήρια

Απόψε έβαλα δύο πλυντήρια,
διπλό απορρυπαντικό,
να καθαρίσω ό,τι άγγιξες—
έστω αυτό.

Σεντόνια, πετσέτες,
να παίρνω σειρά·
όχι να καθαρίσω,
να ξεκαθαρίσω,
να ξεχάσω.

Απόψε τα έπλυνα,
απόψε έπαψα να περιμένω.
Γυρίζει το μέσα μου με τις πετσέτες,
μουσκεύει το ασύλλογιστο με τα σεντόνια,
κυλάς με το νερό στους σωλήνες.

Δεν νιώθω, δεν πονάω,
δεν περιμένω,
δεν το περίμενα.
Κι όμως δεν άλλαξε τίποτα—
σε νιώθω το ίδιο.

Δεν θυμάμαι το πρόσωπό σου·
ξέρω πως δεν είσαι εσύ.
Αν ήσουν, δεν θα σου ’γραφα,
δεν θα με ρωτούσες.
Αν ήσουν, θα ’σουν εδώ,
αν ήσουν, θα ’μουν εκεί.

Δεν είμαστε.

Στον πάτο του κάδου ένα νόμισμα
κροταλίζει αργά—
το τελευταίο σου «μπορώ»
που δεν έπιασε θέση.

Σβήνω το φωτάκι του πλυντηρίου—τέλος κύκλου.
Ακούω τη σωλήνα να ρουφάει το τελευταίο νερό·
εκεί μέσα χάνεται λίγο απ’ το «μαζί» μας,
κι επιστρέφει καθαρό το «μόνη/ος».

Απλώνω — στεγνώνουν — τέλος.
Δεν υπάρχει «ίσως».
Δεν υπάρχει «μετά».

Στρώνω το κρεβάτι ίσιο.
Κοιμάμαι διαγώνια.
Χώρος παντού.

σε ονειρευομαι αλλου αλλιως, οπως σου πρεπει

θα γινει θα δεις

ξεχαστηκα παλι.