Animafile

Oχι ρε, δεν είναι όλα ασπρα-μαυρα,
Μαυρο-κοκκινο είναι, ρουλετα.

Ηταν από τις νυχτες που θελα να πεθανω
Κι αντ αυτου επλενα τα πιατα
Κι εκανα παρεα με ο,τι χρειαζοταν οξυγονο
Μια φλογα κεριου εφτανε, που το κρατουσα στα 2 χερια,
Όπως ο ζητιανος το τασι.

Ηταν ο εαυτος μου της νυχτας
Που ο εαυτος μου της μερας τον ειχε ερωτευθει βαθια
Κι ηταν ο μονος από τους δυο που ειχε ποτε ερωτευτει
Κι ετσι του κανε τα χατηρια
Του κουβαλουσε τα ψωνια στις σκαλες
Του πλενε τα ρουχα και τα στεγνωνε
Εβαζε ένα πετραδακι ακομα να φτιαξει μονοπατι
Περιμενε καρτερικα μια συγκατανευση
O,τι νομιζε πως θα τον ευχαριστουσε δηλαδη
Ο,τι τελοσπαντων κανουν οι ερωτευμενοι
Μα ο άλλος δεν χαμπαριαζε
Κι όταν αναστεναζε δεν ηταν από παθος
Ουτε εχθρητα του βαστουσε βεβαια
Επαιζε τον αδιαφορο, και ηταν.
Εφερνε καμια γυρα αμα ειχε ντερτια
Και σκυθρωπιαζε όταν ειχε τυψεις.
Αυτα, περα δωθε.

Κι ετσι εζησαν κι οι δυο
Χωρις τιποτα να μπει αναμεσα τους
Γιατι αναμεσα δεν υπηρχε τιποτα.