Restart later

Κάθε πρωι, όταν πηγαινω στο γραφειο, κανω ένα ταξιδι στο χρονο και καπου αλλου στο διαστημα. Δεν μπορω αλλιως να το εξηγησω, παρα με ορους φαντασιας,  ας είναι και επιστημονικη κατά το δοκουν.

Μπαινω στο τρενο και ταξιδευω αλλου, δεν ξερω που. Είναι σαν τις στιγμες λιγο πριν αποκοιμηθεις, σαν ονειρο που καποτε δεν θυμασαι μην και πραγματι εχει συμβει. Δεν εχω δει την διαδρομη του τρενου, κοντα ένα χρονο τωρα, δεν τη θυμαμαι. Κι ας μην είναι παρα 5 στασεις η αποσταση, παντα νομιζω πως εχω ξεχαστει και δεν κατεβηκα οπου επρεπε. Αλλα δεν εχω κανει λαθος ποτε ως τωρα, όχι σε αυτό. Δεν καταλαβαινω ποσος χρονος περνα, προς ποια κατευθυνση, κι ας ξερω πως δεν χρειαζονται παρα 15 λεπτα να φτασω στον προορισμο. 

Σκεφτομαι, νομιζω. Διαφορα μικροπραγματα, χωρις σημασια, όπως πχ να αλλαξω αυτό το μημενο ψευδωνυμο, ετσι χωρις λογο. Θα μπορουσα να σκεφτω και τα αδιαβροχα φακελακια τσαγιου, αν δεν ειχε προλαβει αλλος. Παντως δεν νιωθω τιποτε. Νεκρα φυση, νεκρος χρονος. Μετα κατεβαινω τις σκαλες, με έναν ατυπο διαγωνισμο να προλαβω να φτασω στην υπογεια διαβαση πριν ξεκινησει παλι το τρενο. Εκει κανω τα μονα στεγνα μου βηματα. Πρεπει να περπατησω μετα λιγα λεπτα ακομα μεχρι το καστρο. Ξερω πως είναι 10 λεπτα πανω-κατω αλλα δεν μπορω να τα υπολογισω. Και να πεις πως νυσταζω; Σπανια ξεκινω πριν πιω μιση κουπα καφε τουλαχιστον και 3-4 τσιγαρα. 

Και να πεις πως το διασκεδαζω; «χανομαι γιατι ρεμβαζω»; Ουτε αυτό, γιατι το μυαλο μου με τρομαζει, είναι ολη η περιουσια μου αλλωστε. Μικρη, μεγαλη, αυτή είναι και αυτή επρεπε να είναι. Καμια φορα προσπαθω να φτιαξω αυτοσχεδια παιχνιδια να κρατιεμαι σε εγρηγορση. Φοβαμαι μην μου ξεφυγω, μην αρχισω να κανω πραγματα που θα τα παρακολουθω αντι να τα ελεγχω. Μην πιασω καναν περαστικο και του πω θελω να φυγω ή πως [δεν] μ αρεσουν τα μουτρα του ή πως φοβαμαι ή πως κανει τοσο κρυο που ποναω. 


Καποτε προσποιουμαι πως αυτή είναι η τελευταια μερα που πηγαινω στη δουλεια, προσπαθω να το νιωσω, να το χαρω. Μαλλον γιατι νομιζω πως δεν θα το προσεξω όταν γινει πραγματικα, ισως επειδη δεν θα το ξερω. Τωρα που χουν παγωσει τα δρομακια στο παρκο, είναι πιο ευκολο. Προσπαθω να μην πεσω και ενστικτωδως κοιταζω κατω. Καποτε εψαχνα να βρω κορωνες, το θεωρουσα καλο σημαδι. Δεν θυμαμαι αν βρηκα, παντως επαψα να τις ψαχνω. Τωρα κοιταζω τα ιχνη των αλλων, κατά βαθος μηπως τυχει να ξεχωρισω καποιο δικο μου από την περασμενη μερα ή το περασμενο βραδυ. Ψαχνω να βρω κατι να ψαχνω, μαλλον αυτή είναι η διαγνωση.

Η επιστροφη είναι αλλιως. Τρεχω, συνηθως, να προλαβω το τρενο και η διαβαση φαινεται ατελειωτη. Μετρω τις ωρες μεχρι να ξανακανω την ιδια πορεια. Και στο ενδιαμεσο; οριοθετω το χρονο με βαση το ποτε θα κλεισουν κατι ακουσιες αμυχες στα χερια. Καμια φορα κοιτω εξω από το παραθυρο, και καμια φορα βλεπω ηλιο. Βλεπω τα δενδρα να αλλαζουν εποχες κ ελπιδες. Πινω δυο γουλιες καφε ή τσαι, πριν τα ξεχασω και κρυωσουν. Όλα είναι καλα, και η βαλεριανα φιλη μας. Αλλωστε, δεν εχω καμια εφεση στους επιλογους και τους προλογους. Παρεκτος μια φορα, και φτασαμε εδώ που φτασαμε. Λεω.