λευκο σε φοντο ασπρο

οταν ξυπνησα ειδα πως οι εφιαλτες ηταν αληθεια
και φοβηθηκα που ουτε ο υπνος μπορουσε πια ναναι καταφυγιο
απο σημαδια και κουσουρια που τωρα αναδυονται
χαρη σε παλιες κρεπαλες και εγκρατειες
ειναι πολυς ο καιρος που μενει για να τον περασω χωρις σωτηρια
και σταματω να σκεφτομαι, μα παλι η φαντασια κρατα λιγο
το κενο μεσα μου ποναει σαν να μου αφαιρεσαν ολα τα οργανα
η κυριολεξια ελοχευει στη γωνια των φρασεων
και μια νοτα φιλικης εμπαθειας στο ρεφρεν
ολη η τραπουλα ενας πυργος
μια οθονη να βλεπω πως γκρεμιζομαι
πως προσπαθω να σκαρωσω μια φραση χωρις θυμαμαι και ξεχνω
κι ας προλαβαν αλλοι να πουν τα υπολοιπα
μπορω να ζησω κι ετσι
μπορω να ξεπερασω τον εαυτο μου και να κοιταχτω ξανα στο καθρεφτη
να συμμαζεψω το χαμενο χρονο
και να πεταξω το χαλι που εκρυβα τις ενοχες και τις αθωοτητες
και μερικα ακομα να συμπληρωνουν τη λιστα

- πρωτη φορα πρεπει να σε ακουω να μιλας ετσι θνητα...
- πρεπει