ειναι κατι νυχτες που λες
αν δεν συμβει ενα θαυμα τωρα, δεν θα συμβει ποτε
αλλα θαυματα ποτε δεν συμβαινουν.

Αν εισαι φιλος, καληνυχτα
αν εισαι εσυ, δεν σε γνωριζω.

while you were trying the chords

listen to us
whisper back
i know you are coming
cuz I am drifting away again
catch me
and be fast
do not let me vanish
there is power
in your veined hands
but the magic is your heart
or rather
hurt
bring me back
even if too late to save myself
i have you too
 i belong to what i own
these ashes are not mine
still  all i have
it's you
my love
for your love is mine
claim it
to become what you asked for
even if not me
hold me close
do not leave me
just let your ice
distinguish my fire
and i will be free
to surrender


Today is now
now i am new.
too late to change
too stubborn to accept

all over
again.

P|easeMe

Pale blue wrists
cramped on an overwritten wish
Lines of silence
leftovers of soft loving violence
Morning star screams
hardly missed, self explained dreams
Clocks for winding time
past trapped in a calibrated circle

Sorry not for having lost
solely for what's due
below fixed cost.

Now press end

shift ctrl

right arrow

enter home: Kx5qJ4GMs18

ok sore

thanks for the roses
how familiar thorns
all that remains, non?



Still, you knew all along

beyond your command

my way's gone

Still, I cannot retreat

I bite to what I can't beat

Still, we are not to find

what we had to hide

Still, just hours

not for us

ours.

antegho

7:05 κλειδωνω την πορτα
ειναι Δευτερα, βαζω πρωτη
ψηλωνω ισαμε τα τακουνια μου
ριμελ μεχρι να περασει το λωφορειο
ωσπου να κλεισει το καθρεφτακι
εχω κλισει πως μεγαλωνω
αναποδα, ως τον αοριστο

8:12 μιλαμε με το αφεντικο
στα χαϊδευτικα μας
το αγορι που μ αρεσει
με βλεπει στον πληθυντικο
 κανω πως ξεχναω το μικρο του
και το βλεμμα του, δεν ξερω το χαμογελο του
προσηλωμενη στη φωνη του,
στα λευκα του τσουλουφια
και στις προθεσμιες του
Ελεγχω, ξαναγραφω, βελτιωνω,
διορθωνω, οργανωνω,
κι οταν μουτζουρωθει η λιστα
υπογραφω και παω αντιστροφα


Σαββατο, 6:45
εχω ξυπνησει ενα τεταρτο αργοτερα
τρεχω να προλαβω
το καυτο νερο, τα αθλητικα, τα φουτερ, ενα τζιν
κορδελα στα μαλλια,
τρωω τα νυχια μου
καθαριζω το προσωπο μου με σαπουνι
αντιχειρες για ζωνη
ο καθρεφτης γυρναει πια απο την αλλη
και γινεται ολος δικος μου
Αλλαζω τα μονοχρωμα σεντονια
ανοιγω τα τζαμια,
η μυτη μου εχει τρεξει αιμα
στη μαξιλαροθηκη
κι ολα στην εν τελεια
ταιριαστα με το γκρι
που κοντευει το ασττρο. 

εργασια & κατα

Και την ανοιξη, Νιονιο.
Να ρθει η καλοκαιρια, να φορεσω τα περσινα μου πεδιλα.
Να ρθουν οι Κυριακες που δεν εχουν απογιομα.
Και οι Παρασκευες που εχουν δυο.
Ναι αμε.

Ευαγγελιο Ογδ∞

Ηταν μια νυχτα που γυρναγες στον υπνο σου
 μεχρι να βρεις τη θεση σου

   που νομιζα θα μουν μονο για σενα

Μια αρχαια πετρα που βαραγαμε πεναλτι χωρις μπαλα

 σε χρεωμενο τερματοφυλακα

Η μοναδικη φορα που σε ονειρευτηκα και σε διωξα κι απο κει

 κι εσυ ως παντα εφυγες, χωρις στιγμη να στρεψεις

  χωρις να τολμω να κοιταζω ισαμε να χαθεις

Το ξανθο σου κορμι

 με το χρωμα απο τα στιγματα που θα χει πια ξεθωριασει

Ηταν δυο μαρμαρινα σκαλια

 δυο ενωμενα γονατα, ενα βενζιναδικο

  και το πρωτο μας φιλι, που μοιαζε με ανταμωση.

Ο τροπος που εκλαψες

 σα να χε σημασια

Το ποσο μοιαζανε τα προσωπα μας

 κι ο τροπος που θυμωναμε, ισως και οι κλειδωσεις μας.

Το ονομα σου, που κομπιαζα να προφερω

  μονο επινα σε αυτο. 

Ηταν που με ματωνες

 για να σε πονεσω

Ητανε απογευμα που μας διωξανε

 κι ενα αλλο που ειχαμε μονο ενα κατοσταρικο

  γερα ποδια και αντιθετη κατευθυνση. 

Κι οταν δεν ηταν πια, γιναν ο τοπος μου.

  κι αλλου δεν στεριωνα

μα το φευγιο μου δεν επεστρεφε.

     παρα μονο σ' ενα επινειο

     γραμμενο απο ξενα χερια

Δεν ελπισα, ουτε ευχηθηκα
  τι θα μπορουσε να σε αντιπαλεψει

μου χες δειξει το ολον και το ανοθευτο

Νωρις που με μαθες το ματαιο
 κι ειχες ευκολο το σουγια για το λιγοτερο.

Στα χαρισα ολα, οχι χωρις ανταλλαγμα

γινηκα εσυ

κι αφηνα να σου δινουν

οσα ηθελα να σου χα γω

ετσι εμενα ολοκληρη για σενα.

Ζησαμε καιρο 

με το παντα και το ποτε, αναμεσα μας

ενα λεπτο κι αθραυστο φιμε τζαμι, μονωτικο 

και ξεχαστηκαμε

στον αποχαιρετισμο. 

Την επομενη φορα που θα σε δω

θα ζεις απο μενα

δε θα χρειαστει να με προσεχεις

ελαφρυς και ξεγνοιαστος

και θα μπορω να σου διαλεξω ονομα

ενοσω εσυ δεν θα ξερεις το δικο μου.

Ετερον ομοιον.

Συν/λυση

Κωδικος αποθηκευμενος
αλλαξε τον
σε λιγο
περιμενε, μην γυρισεις
δεν περιμενω, δεν γυρναω
δεν εχω χρονο
οχι ακομα
πρεπει να παω μεσα
το τραπεζι ειναι κουτσο, τραμπαλιζομαι
καποιος απλωσε ρουχα στη δικη μας απλωστρα
αστα οπου ναναι
ασε με, κοιμαμαι τωρα,
που ειχα μεινει;
Ξεχναω, οι λεξεις μ'αφηνουν πισω
Ψαχνω για εφεδρειες
το αιμα θα την κανει τη δουλεια
Δεν βγαζεις νοημα
βγαλτο εσυ, μαγκακο
το νου σου.
Διψαω, νερο
οχι, φωτια ρε
τωρα τι να την κανω;
Παει το χασα το δακτυλιδι μου
εχασα και κατι σκουλαρικια
εχασα κι ενα λωφορειο στο παρα
Περασα απο την πρωτη παραμονη
Χα! βλακα
Ειναι που για δυο βδομαδες πρεπει να προσεχω και στον υπνο μου
Σιγα, ποσο ειναι 2 βδομαδες;
 Μη με βαζεις να μετραω
ξεχνα τις κυριακες
Τι ωρα πηγε;
Περασμενη
Που βρεθηκε το δευτερο πακετο,
αμα βιαζεσαι, προσπερνα ντε
μην κορναρεις στο φαναρι
δεν εχει αλλα χρωματα
Θυμησου, ε
αυτο που σε συμφερει
Δεν ηταν συμβουλη
-ποιος βαζει τα κεφαλαια-
ηταν που δεν ηθελα να πεσει στα χερια μου.
Το ξομολογητηριο ειναι διπλα, πεταξου
κοφτο, δεν ειναι αυτο
εγω ειμαι
Μη μαφησεις
να τελειωσω την προταση.

στριβε αριστερα και βγηκαμε
Αυτο εψαχνες;

H-rini

Η αγχωδης του φωνη στην ηπια βερσιονα
βιαζει κι αλλο το χρονο
δεν εμεινε πολυς
σε λιγο δεν θα μενει καθολου εδω
οι τοιχοι θα κιτρινισουν
ενα τεραστιο στικερ που λεει να κανω πιο γρηγορα
μην ακους, δε σ΄ αφορα
ο,τι ειναι να κανεις, καντο, αρκει
να μοιαζει αληθεια
και αν αρχιζει,
να ξεκινα με π.

φυραμα

Τιποτα δεν ξαναγραφεται, ολα ξεγραφονται.
τεφτερια σε τιμη απειλης.

Αφησε με

να ρθεις μαζι μου

παω κατα κει που δειχνει το μετωπο μου
τιποτα δεν θα σταθει πισω απο την πλατη μου
Κι αν εσυ επιμεινεις εκει, χαιρομαι,
ενα αντιο λιγοτερο, λυπαμαι.

ho.me

my past is filling the pillows where my wings rest
and my future is resting on them

devision

καθως ερχεσαι, θυμησου να φερεις κατι γι αυριο.

warning

only ask straight yes/no questions, if you already know the right answer

ΠειναΣ

Το κενο μεσα μου αλλαζει
εχει αλλαξει κι ονομα ισως
εχει γινει βαρυ
σαν τα βρεμενα φτερακια της πεταλουδας
τα ποδια μου το σηκωνουν μετα βιας
αλλα χωρις βιασυνη
περπατω σε εδαφος που κρυβει παγιδες
και δεν θελω ν' αποφυγω καμια τους
το μυαλο μου αλλωστε ξερει το δρομο
οπως ξερει να επιβιωνει, και να δειχνει τα δοντια
χαμογελωντας , υπομενοντας, δαγκωνοντας
ο καπνος που εκπνεω απο το τρυπημενο μου χερι
ξερει τις απαντησεις
γνωριζεται με το ξυραφι του σερ Οκχαμ
που δεν εχει ιδεα απο τα ρωτηματα
τα θαυμαστικα, ουτε καν τις τελειες.
Περιμενει τηλεφωνημα σε εναν ακαταχωρητο αριθμο.
Περιμενει εισιτηρια για ενα ταξιδι που χει ηδη ξεκινησει.
Μαντιλια λευκα και φαναρια πρασινα.
Ερχομαστε.

End vs Death

oh my master

a kiss for the cigarette-holding fingers
a farewell to a foreign language
to an ever empty desk
welcoming the void
the whole possibility
the all and the present.

piazza

τα τελευταια βραδια ερχεται και με πιανει στον υπνο
δεν κωλωνει, μου μιλαει
την πρωτη φορα μου πε να αφησω τα νυχια μου
να μακρυνουν και μου δειξε τα δικα της
που με φυσικοτητα παραδεχοταν πως ηταν ψευτικα
την αλλη φορα μου πε να βαψω τα μαλλια μου ξανθα
νομιζω φοραει μαυρα μικρα φορεματακια
χοντροκομμενα πεδιλα απο πλαστικο
και εκπνεει καπνο απο τη μυτη
δεν μου χει δειξει τιποτα αλλο
ψηλαφιζει το σωμα μου
γυμνο απο πανοπλιες
και ξυπναω με το χερι σε γροθια
σαν να κρατουσε σπαθι
απο τη λαβη τουτη τη φορα
με μια αισθηση απο βελουδο
σαν να φορουσα τυβεννο
και ξυπναω τραγουδωντας ξεχασμενους στιχους
απο ξενυχταδικα που θα χουν πια κλεισει
και ξυπναω κι ευγνωμωνω
που με καταδεχεται
που δεν με αφηνει να δω μεσα της
παρα μονο μεχρι ενα δισκαδικο
υπογειο στην ηφαιστου
μεχρι εκει που ανεβηκε δειλα τις σκαλες
αφηνοντας πισω της ατσαλα βηματα
αντικριζοντας για πρωτη φορα το τελος.
Αυτοκρατειρα.

Boo baby boo

Ο Μπαμπης εκατσε στην καρεκλα αναποδα
μεσα στο μισοσκοταδο τον φανταζομουνα να δαγκωνει το κατω του χειλι
με τα ματια μισοκλειστα
κι αθελητα - μπορει και οχι- τον μιμηθηκα.
Με ρωτησε αν εχω κρασι σπιτι, ποσα μπουκαλια και που
αν εμαθα καμια καινουρια λεξη
αν διαβασα το δεινα βιβλιο ή αμα ακομα καλυτερα ξερω να μαγειρευω
του δωσα αδιαφορες απαντησεις, ρωτωντας τον περιπου τα ιδια
σπαγαμε τον παγο και τον διαλυαμε στο αφελες οινοπνευμα
κι ηπιαμε μπολικο πρωτου μου δαγκασει ενα αριστερο δακτυλο,
εκει που ελειπε κατι, σημαδι πως θυμοταν τα δωρα του
δεν ειπε τιποτα, κι ουτε εγω ειπα
μονο τον κοιταξα για ωρα
στα γυαλισμενα του ματια, που κοιταγαν αλλου
περιμενοντας να ρθει η σειρα μου
ησουνα σκληρη, ειπε τελος εννοωντας καθε ανασα που πηρε ενδιαμεσα
κι ηθελα να τον χιμηξω να τρυπωσω σε μια απ αυτες, που τα πε ολα για ολους μονομιας
διαγνωση, θεραπεια, συγχωροχαρτι μαζι
χωρις ρεπουμπλικες και κορδελακια
αλλα δεν εκαμα τιποτα, μονο γραπωθηκα απο το τραπεζι
και παραγγειλα υποβρυχια, οπως καποτε
μονο που καποτε δεν χρειαζοταν να βρεις το γκαρσονι
και μας ηξεραν με τα ψευτικα μας ονοματα
αλλα βεβαια καποτε ηταν αλλος τοπος, και μεις ειχαμε λιγοτερα κοινα και χωρια
κι επειτα ουτε ξερω τι ειπαμε και τι εγινε
κι ουτε που χρειαστηκε να τον ξανακοιταξω να δω αν ειναι αυτος ακομα
μονο σαν τον ειδα να κοιμαται στο κρεβατι μου
με εναν τροπο που κανεις δεν εχει κοιμηθει
αφοβος και αθωος, με το ενα χερι κατω απο το μαξιλαρι
που καποτε φυλαγε κατι για ωρα αναγκης
αλλα καποτε ηταν αλλου, αλλος οροφος, σε αλλη γειτονια
οδος Κεφαλληνιας, κουδουνι Χαραλαμπους
κι εγω δεν κοιμομουν μαζι του
αλλα οπως καποτε ετσι και τωρα

δεν ξερω, κατι κοινο θα υπαρχει
τι λες κ συ΄;
ρε πες ρε.
αλλα μην ξυπνας.

Pain Body

Αγγαλιαζω τα κομμενα μου γονατα
να αφησω το μυαλο μου να τρεξει
Στην επιστροφη το μαυρο εχει σκονιστει
ειναι η γυρη
θυμαμαι το Βυθο
εκφοβιστικη νοσταλγια
λες και δεν ηταν παντα στη θεση του
λες και δεν ημουν παντα εδω
τωρα πλεον σε αναγνωρισα,
σου σφιξα το χερι
σε χτυπησα στον ωμο, οχι φιλικα
δεν σου ζητω τα νοικια και τα ρεστα
μονο σε αφηνω να με ελευθερωσεις
δεν σ'αγαπησα κι ουτε θα το κανω
αλλα σε καταλαβαινω
δεν ξερω πώς ειναι χωρις εσενα
αλλα μπορω να κανω πως δεν εισαι εδω
παλι δεν θα χρειαστει
αφου δεν μπορεις να μην υπαρχεις
κι εγω σε λυπαμαι χωρις τυψεις.

Το σωμα σου μικραινει, δεν με καταλαμβανει πια
κι αν μαντεψω το ονομα σου
μπορει να σου πω τα υπολοιπα.

Εχεις ενα κερμα;

Παμε παλι

Κι ειδα μετα απο θλιψες πολλες
τις παλιες γρατζουνιες
απο θαμνους κι αγκαθια
που καλουσαν να ανεβω πιο ψηλα
σε εκεινο το ξερονησι
με τις αθωες απατηλες παραλιες
κατω απο ακατεργαστες πετρες
με δρομακια γλιστερα
που μου θυμιζε εμενα
και τιποτα αλλο
αναμνησεις που δεν μπηκαν
ουτε σε τσιγκινο κουτι
ουτε σε ξυλινο
κι εγιναν οι σταχτες, λιπασμα
οι χαρτες, δρομοι
και τα αλλεργιογονα πουπουλα, φτερα.

Δεν ειναι η απαντηση που δεν ερχεται
ειναι η σιωπη που μου προφτανει.

Αττικης R-1

με αλλο κεφαλι
αλλα χρωματα
ακομα και στα τσιγαρα
αλλες εννοιες
καινουριο σακακι
διαφορικη βαρυτητα
τα βηματα με πηγαν μονα τους
απο τους παλιους δρομους
σε ενα απο τα σχολεια
απο τα πολλα που αλλαξα
λογω ιδιαζουσας προσαρμοστικοτητας
και λογω αναμολογητων παθων
περασα απο εκει που περιμενα τους αλλους
για την απογευματινη βαρδια
ειδα καποιον ντυμενο αγιοβασιλιατικα
να σερνει μια σακα σαν τη δικη μου
θυμηθηκα ενα αγορι, θυμηθηκα και το ονομα του
που μετα απο καθε διαλειμμα
μεχρι να ρθει ο καθηγητης
καθοταν και με κοιτουσε στα ματια
ετσι γιατι του αρεσαν
ετσι χωρις να χουμε τπτ αλλο να πουμε
θυμηθηκα πως του αρεσε και το δαχτυλιδι μου
ενα ασημι με μαιανδρους
μαλλον επειδη νομισε πως ηταν σβαστιγκες
και κατι αλητικα παπουτσια με φερμουαρ
απο το μοναστηρακι
που πηγαιναν με τη χακι τσαντα
που με πηγαινε στον πολεμο
ντυμενη με ροζ φορμες
και αθλια μαλλια
κι εβγαλα το σακακι
τις χοντρες καλτσες που φορεσα απο συνηθιο
και ηταν η πρωτη μερα της ανοιξης.

Εκτελουνται

μεταφορες, για χρονια 4
και κατι παραπανω
χρονια πολλα, μια καλη χρονια
πρωτοχρονιες μασκαραμενες
νυχτωμενα απογευματα
βρωμικοι δρομοι
μικρογραφιες της πολης
τρουλοι με καμπανες και χωρις
καμπανες που χτυπουσαν
φιλικα ή κατακαρδα
ενα μεγαλο σπιτι
με πολλα δωματια
το ενα παγωμενο
ενα ψυγειο με χαλασμενο σολωμο
μετρημενα ραφια
πολυεθνικες ενοχλησεις και παρεες
ενα μπαρακι να γραφω στα τραπεζια
και να μουντζουρωνω οσα καταλαθος φανταστηκα
κοκκινα τρενα
κιτρινα λεωφορεια
λευκα βαγονια
αδεια παρκα
γεματα παρτερια
φωνες και σπασμενες βιτρινες
ενα ποδηλατο
με στραπατσαρισμενο καλαθακι
δυο μεγαλυτερα δωματια
με χορταρισμενους τοιχους
ζουζουνια και φωτακια
ενας καναπες, ενα κοκκινο χαλι
μια κουζινα χωρις τραπεζι
απλυτα πιατα στη ντουλαπα
η ελευθερια των δρομων πανω στο ποδηλατο
η θαλασσα εξω απο το παραθυρο
ενα καπνιστηριο
ενα χαμενο αεροπλανο
μια πτηση λιγοτερη
μια κοκκινη βαλιτσα
μετα μια δευτερη
μπαλκονοπορτα χωρις μπαλκονι
ενα σκονισμενο φως που δεν καθαριστηκε ποτε
το βενζιναδικο για τα ξενυχτια με παρεα
και χωρις
ζεμπεκιες στο παρκε
φαγητο στα ορθια
το φως της οθονης
κλαμματα μπροστα στον καθρεφτη
για συντροφια
μια δυσκολη μετακομιση
μπλε πλαστικες σακουλες
μαχαιρια και βαμβακια
αγαπες και αιματα
ενα λευκος τοιχος μπροστα στα τζαμια
ενα πατωμα για παντα στιγματισμενο
αποχαιρετισμοι και υποδοχες
μαξιλαρια για αγκαλιες και γροθιες
κλειστες πορτες
μικρες γιορτες
πνιγμενες κραυγες
εκκωφαντικες απουσιες
5 κουτες και μια βαλιτσα
πιο βαριες απο οσα μπορεσα να αντεξω
ενα τοπος ειναι ενας τοπος
θα λεγε κανεις
καμια φορα ειναι υπερβολικα πολυ κι αυτο.
γιατι ειναι το μονο που εχεις, γιατι
χωραει οσα δεν χωρας
και ξεχνιεται, ξεχνωντας να ξεχασει
ξεκερδισα.

Καινουριος Τοπος

Καλως ηρθαμε;)

Παιζουμε κρυφτο
χρονια αμετρητα
που απο παιδια μας εκαναν παιδαριωδεις
προλαβαινω να σε δω
να ξεκλεψω μια ματια
εδω κι εκει
σε ολους τους ασχετους
που μπορουσαν να ναι σαν εσενα
αλλα δεν μπορεσαν να σαι συ
κι οποτε σε αγγιζω, χαμογελας, με παιρνεις αγγαλια,
με φιλας στα ματια
κι εξαφανιζεσαι αφηνοντας μια βιαστικη γκριματσα στο ψυγειο
με τον αριθμο μου για υστερογραφο
Κι επειτα απο τοσες φορες,
συνεχιζα να μετραω, να τα φυλαω και να σου χαριζω τη ξελευτερια.
Τωρα που λυγισα σε σχημα μηδενικου,
σε πιστεψα και δεν κλεινω πια τα ματια
μετραω ακομα, αναποδα ομως
αν υπηρχες, δεν θα χες θεση εδω
αν υπαρχεις, θα με ψαξεις και θα με βρεις, εσυ.

Πηρε στιγμες να γραφτει, μηνες που το διαβαζα, λιγο οινοπνευμα κι ενα βαμβακι, για να σβησει. Κι ηταν ο καθρεφτης παλι καθαρος, και ουτε εδειχνε λεζαντες, ουτε υποτιτλους, ουτε κατι που καποτε θυμομουν.
Κι ηταν τοσο απλο, κι ευκολο, και δεν κοστισε σχεδον τιποτε.
Και το βαμβακι, το πεταξα κι αυτο.
Μονο την αλλη μερα, ειδα μια κοκκινη κυλιδα στην παλαμη μου.
Και τους εδινα το χερι μου, κι αυτη μοιραζοταν, μα πηρε καιρο να σβησει.
Επειτα, ειδα αλλη μια στο μετωπο μου.

Θυμαμαι τις μερες που μετρουσα τις μερες
Θυμαμαι τις μερες που μετρουσα με τσιγαρα, κι επειτα με αποτσιγαρα,
με χαπια, ακινδυνα, ακινδυνες μαλλον κι αυτες
Κι επειτα, με τριμμενες σολες, σακουλες σουπερ-μαρκετ, που εγιναν σακουλες σκουπιδιων.
Κι επειτα, ηρθαν οι μερες που κονταιναμε τα παντελονια μας
εγω κι εσυ, συνολο δυο αντιθετων αριθμων.
Τα δικα μου φτερα με θυμηθηκαν παλι, μικρες φτερουγες που σε τρομαζαν και μ αγαπουσες.
Και τωρα αλλες μερες θα ερθουν, που θα μαθω ξανα το μετρημα,
θα αλλαξω μοναδες και νομισμα.
Κι ισως να μετραω ανα δυο, αντι για ενα.
Να ζω τις εικονες που τσαλακωνα,
και να παψει αυτη η λεξη να μου ακουγεται τοσο ομορφη.
Κι οσο για τις νυχτες, αυτες θα τις παρω εγω.