σ' αγαπούσα τόσο καλά
που μόνο ο πόνος της απωλείας σου
μπορούσε να αναπαράγει εκείνο το μάγγωμα
του να υπάρχεις για μένα
μόνο που το πρώτο μόνο
μπορεσε να κρατήσει για οσο πάντα χρειαζόμουν.
το πάντα στοίχιζε ένα τέλος
όπως η ατέλεια είναι απαραίτητη για να σαι ολόκληρος
όπως δεν μπόρεσα να σε σπάσω ισαμε να γίνω κομμάτι σου
-τι άλλο έμενε από το να σαγαπω για πάρτη μου
κι ήταν ένα μακρύ ταξίδι για να καταλήξει στο τίποτα
μόνο που άρεζε να βολτάρω μαζί
σαν να κυλούσες μέσα από το βλέμμα σου
- ή το δικό μου; -λες κι είχε διαφορά η σημασία
και παράβγαινες με τον φιλάρεσκο σου εαυτό
και τον κέρδιζες, καν επίτηδες.
Έστω αφού μπορείς, ξεχναμε
να παψω να σε νιώθω
αφού κι αυτό μπορείς
αφού εγώ δεν μπορώ παρά να σου πω ότι καλά κάνεις.
-η φυση του καθενού μας.
Το και στο ανάμεσα
το κάποτε
το καταλάβαινω
το καλά
πόσες κοφτερές λέξεις ξεκίνησαν από το ίδιο γράμμα.
Μια βόλτα , μόνο όλο αυτό μου χει λείψει από σένα
κι όσο από μας, το να γελάμε μαζί μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου