γαπο

 τι ομορφη ωρα

εψαχνα φακες στο ντουλαπι

οχι ομορφη αλλα να

καταλαβα τοτε

πως δεν με πειραζει πια

μπορω να σε δω να φευγεις

παγωσα

και ανεπνευσα

TipTipTap

προτιμω αυτο που με σκοτωνει

απο αυτο που με κανει να 

θελω να πεθανω

κι ισως ακομη

αυτους που θελουν να πεθανω ΄

απο αυτους

που δεν τους νοιαζει

Κουραζομαι

με οσα κανω

και μαλλον πιο πολυ

με οσα δεν κανω

ξερω πια πως δεν θα με διαβασεις

κι αν το κανες

θα μου λεγες

να βαλω τονους και να προσεχω τα τελικα ν

που επιτηδες δεν τα προσεχω

μηπως και το καταλάβεις καποτε

αλλα δεν σου περνα καν απ το μυαλο

πως μπορει να κανω κατι επιτηδες

και ανοητα

Κι εγω αντεχα

μεχρι που σταματησα

και τωρα  δεν με νοιαζει ουτε εμενα

 αποσυντιθεμαι

σε μικρα σημερα

που ειναι καλυτερα απο τα αυριο

δεν εχω αναγκη να ελπιζω

δεν με νοιαζει

δεν φοβαμαι

παραδοθηκα

μετανιωνω

σιχαινομαι

κοντευω να κλαψω

και παλι τιποτα δεν θα αλλάξει

αφου δεν θα το δεις

μεχρι να γινεις σαν κι εμενα

σιχαινομαι 

και το τελος

μπορει γιατι σαπισε κι αυτο

και το ζηλευω

Periplaneta

Δρόμος ανηφορικός

Κίνηση από αμάξια

Από Το πλοίο της γραμμής

Πίσω η θάλασσα,βενα σακίδιο, ιδρώτας

Ήλιος ντάλα

απομεσημερο- ωραία λέξη

Θύμιζε κάτι από Ρίτσο 

Μπροστα

Κάπου στο βάθος 

Μια στροφή, μια στάση

Πινακίδες 

Ιστιαία αριστερά

Δεξιά Αιδηψός

Ένα αυτοκίνητο σταματά

Είστε από δω;

Όχι αλλά μπορεί να ξέρω

Δεν ήξερε

Πιο πέρα ένα κτήμα

Ταμπέλα βιολογικής καλλιέργειας

Κι άλλη ταμπέλα

Πολλά γράμματα

Καλλιτεχνικά χειροποίητα

Κι έτσι μικρό ήταν το όνειρο μας

Όπως ήμασταν κι εμείς μικροί

Αλλά ήμαστε πολλοί

Και το όνειρο μεγάλωσε

Κάπως έτσι αλλά καλύτερα

Ο Ρίτσος που λέγαμ

Εμεινε λίγο να το διαβάζει

Έτσι όπως ήταν καλλιτεχνικά

Μια νταλίκα πέρασε φουριοζα

Η κόρνα δεν πρόλαβε 

Δεν έμεινε κανείς 

Είναι κάτι μικρές ιστορίες

Σαν αυτές

Δεν τις πιάνει το μάτι

Που τελειώνουν με θάνατο

Αφού αλλιώς δεν βγαίνει

Είναι και κάτι τυπακια

Ναι όπως εγώ

Δεν ζήσαμε καμία

Επιβιωναμε πάντα

Ατυχία μου μεσα

a way

 any way

torn apart

since forever

the only huge word

that can bear with us

missing you

i treasure these moments

in between

i try to exist 

scare them away

submit and retreat

if only you cared

if only you knew

glad you don't

step aside

life is coming for you

once and begone

Ta blonde

growing hurt

day by day

weak by week

I am going places

none of them looks like home

nowhere to return

trapped among 8 swords

noise and voice

my screams begging silence

music of despair

peace is off

pain of certainty

retreating to land of no homes

i dont need you

or cant have you

cant know what came first

mutual route

straight lines

no room for a bend

too young to say goodbye

too old to regret

please accept not to lose

and I will stay

clean and unused 

Resurrected

 Now you may be 

They cannot decide

They don't care 

Paid off, fucked off, enough 

They had their price 

1 nail, plus a polished cross

Your treasure, your prize

I beg you to drop 

and carry on

Your receipt 

For all to come,

 get split, at least 

Yet not in half

I am not to judge 

fulfilled already

The first impression

The emperor's face 

One needs no touch

Like you get me dripping 

While you are out to play

No maps, plans granted

I cannot deny 

Flesh wounds speak 

But don't reside

For oaths unbroken

To save the risk 

F or a forsaken name

Spirits are high 

To fall or rise 

No way back 

My love my pride  

Commas shall be

The sole sacrifice 

Excuse any rhythm 

Εφοδια

 Στεγνώνουν εντός 

Ανοικτά τζάμια 

Για την υγρασία

Κλειδωμένα σκούρα

Να μην φύγει κανείς

Μια σοκολάτα με 

Πράσινο χρυσο  

Γιορτή με αφορμή

Την απώλεια 

Κι ένα πρωί 

Χωρίς πρέπει

Α πρόσωπο πληθυντικό

Κόκκινα γόνατα

Λίγη ψυχρά

Κι έπειτα

Άλλο ένα

Εν τοις μνημασι

 Δείξον ημιν 

Και την ένδοξον σου 

Ανάσταση 

Και του χρόνου,

 όχι άλλες αυτοθυσίες

Ούτε θαύματα.

Να χαρείς 

Έξοχα

 Σε μια μπόρα 

Η σε μια μάχη

Σε μια διάβασή 

με ριγες ή και χωρίς

Γιατί όχι 

Μπορείς να ορμησεις μπροστά 

Η να τρέξεις πίσω

Το θανάσιμο

Είναι να παραμείνεις ακίνητος  , ένεκα από φόβο 

Σε στιγμές σαν αυτές 

Θυμάμαι

Πώς το ένα άκρο

Πρέπει να πατά την γη 

Και το άλλο τον αέρα 

Εναλλάξ 

Και το δεύτερο να προσπαθεί

Να ξεπεράσει το άλλο

Που περιμένει

Την δική του σειρά 

να του παραβγεί 

Ρότζερ δατ 

rynd

αν ειχα μισο αλογο

θα το δινα 

να βρω εναν τροπο

να σου πω 

οτι δεν εχεις μαθει να σε νιωθουν

χωρις να βαζουν το (εγ)ω στην καταληξη

και να στο πω

με εναν τροπο που

να μην νομισεις οτι

φταις εσυ.

αλλα να ακουγεται

σαν να μενει να

το μαθεις

στην επομενη γωνια

- οχι υποχρεωτικα-

ηθελημενα

οτιγουσταρωθακανωρε

 Έπιασα το ποτήρι και το ακούμπησα άκρη άκρη στο τραπέζι.

“Θα πέσει”, μου είπε.
“Σωστά. Και θέλω να το πετάξεις”.
“Να σπάσω το ποτήρι;”
Ναι, να σπάσει ένα ποτήρι. Μια κίνηση απλή, φαινομενικά, η οποία ωστόσο υπονοεί φοβίες που δεν καταφέρνουμε να τις καταλάβουμε ποτέ. Πού είναι το κακό στο να σπάσεις ένα κοινό ποτήρι -κάτι που το έχουμε κάνει όλοι άθελά μας κατά καιρούς;

“Να σπάσω ένα ποτήρι;”επανέλαβε. “Για ποιο λόγο;”
“Θα μπορούσα να σου δώσω κάποιες εξηγήσεις. Αλλά, στην πραγματικότητα, έτσι, απλά… για να το σπάσεις.”
“Αντί για εσένα;”
“Όχι βέβαια!”
Κοίταξε το ποτήρι στην άκρη του τραπεζιού ανήσυχος από την πιθανότητα της πτώσης του.
........

Χτύπησα το τραπέζι με την παλάμη. Το ποτήρι ταλαντεύτηκε, αλλά δεν έπεσε.
“Πρόσεχε!” είπε αυθόρμητα.
“Σπάσε το ποτήρι” επέμεινα.
Σπάσε το ποτήρι, συλλογίστηκα, γιατί είναι μια κίνηση συμβολική. Προσπάθησε να καταλάβεις ότι έσπασα μέσα μου πολύ πιο σημαντικά πράγματα από ένα ποτήρι και ότι είμαι ευτυχισμένη. Σκέψου τη δική σου εσωτερική πάλη και σπάσε τούτο το ποτήρι. Γιατί οι γονείς μας μας έμαθαν να προσέχουμε τα ποτήρια και τα σώματα. Μας έμαθαν πως τα παιδικά πάθη ανήκουν στο χώρο του αδύνατου, πως δεν πρέπει να απομακρύνουμε τους άντρες από την ιεροσύνη, πως οι άνθρωποι δεν κάνουν θαύματα και πως κανένας δεν φεύγει για ταξίδι χωρίς να ξέρει πού πάει. Σπάσε αυτό το ποτήρι, σε παρακαλώ, και απελευθέρωσέ μας από όλες τις καταραμένες προκαταλήψεις, από αυτή τη μανία να τα εξηγούμε όλα και να μην κάνουμε παρά μόνο αυτό που εγκρίνουν οι άλλοι.
“Σπάσε το ποτήρι”, του ζήτησα για άλλη μια φορά.

κι αμα το σπαει

μαγκια του.

κι αμα δεν το σπάσει,

γαματο

και πανε παρακατω

 ή οπου αλλου θα πηγαινατε

σαν να μην αλλαξε ενα γιωτα

αλλιως μονο ποτηρια ξερεις να σπας

μπεμπα

ενΤΕΛΟΣ

 Καθε ιστορια

 τερματιζει

οι κακες το αξιζουν

οι καλες το κερδιζουν

εχω κι αλλες σοφιες

σαν αυτες

απολυτες και τελεσιδικες

αναποδραστες (γουαουα)

ξορκια ειναι

αλλα μην το πεις πουθενα.

πιανουν κιόλας - καμια φορα

χτυπα ξυλο

σαν να λεμε.

και -ουτε αυτο να το πεις-

ειχα παντα δικιο

τετοια ατυχια

τα δυσκολα τα μαθα

τα γραψα κατω απο την σαρκα μου

να μην τα βλεπω και κορδωνομαι

 αναφορες κι ολοκαυτωματα (αλα).

 τωρα μαθαινω τα απλα

στο ποδι 

οσο προλαβω

κι ας εχω χρονο 

προπληρωμενο

σε κακη τιμη, αν ρωταει κανεις.

γιατι δεν βιαζομαι

και δεν νιωθω

απειλη καμια, 

αντε 1 - το πολυ-

σπαθια 2

να σαν αυτα ΙΙ

αμοιβαια και ταυτογχρονα

κι οσο για το 3

ενα ω που σηκωθηκε να φυγει

ή ενα ε στον καθρεφτη

το 0, αυγο στον ατμο

και μπορω να συνεχισω ετσι 

για ωρα

να μην φαινεται που κοκκινιζω, 

σαν στο ζεσταμα

πριν την σεντρα

ή πριν την αλλαγη

πρωταρες, τι να πεις.

Δημοσιευτηκε