Πηρε στιγμες να γραφτει, μηνες που το διαβαζα, λιγο οινοπνευμα κι ενα βαμβακι, για να σβησει. Κι ηταν ο καθρεφτης παλι καθαρος, και ουτε εδειχνε λεζαντες, ουτε υποτιτλους, ουτε κατι που καποτε θυμομουν.
Κι ηταν τοσο απλο, κι ευκολο, και δεν κοστισε σχεδον τιποτε.
Και το βαμβακι, το πεταξα κι αυτο.
Μονο την αλλη μερα, ειδα μια κοκκινη κυλιδα στην παλαμη μου.
Και τους εδινα το χερι μου, κι αυτη μοιραζοταν, μα πηρε καιρο να σβησει.
Επειτα, ειδα αλλη μια στο μετωπο μου.