Παιζουμε κρυφτο
χρονια αμετρητα
που απο παιδια μας εκαναν παιδαριωδεις
προλαβαινω να σε δω
να ξεκλεψω μια ματια
εδω κι εκει
σε ολους τους ασχετους
που μπορουσαν να ναι σαν εσενα
αλλα δεν μπορεσαν να σαι συ
κι οποτε σε αγγιζω, χαμογελας, με παιρνεις αγγαλια,
με φιλας στα ματια
κι εξαφανιζεσαι αφηνοντας μια βιαστικη γκριματσα στο ψυγειο
με τον αριθμο μου για υστερογραφο
Κι επειτα απο τοσες φορες,
συνεχιζα να μετραω, να τα φυλαω και να σου χαριζω τη ξελευτερια.
Τωρα που λυγισα σε σχημα μηδενικου,
σε πιστεψα και δεν κλεινω πια τα ματια
μετραω ακομα, αναποδα ομως
αν υπηρχες, δεν θα χες θεση εδω
αν υπαρχεις, θα με ψαξεις και θα με βρεις, εσυ.