ΠειναΣ

Το κενο μεσα μου αλλαζει
εχει αλλαξει κι ονομα ισως
εχει γινει βαρυ
σαν τα βρεμενα φτερακια της πεταλουδας
τα ποδια μου το σηκωνουν μετα βιας
αλλα χωρις βιασυνη
περπατω σε εδαφος που κρυβει παγιδες
και δεν θελω ν' αποφυγω καμια τους
το μυαλο μου αλλωστε ξερει το δρομο
οπως ξερει να επιβιωνει, και να δειχνει τα δοντια
χαμογελωντας , υπομενοντας, δαγκωνοντας
ο καπνος που εκπνεω απο το τρυπημενο μου χερι
ξερει τις απαντησεις
γνωριζεται με το ξυραφι του σερ Οκχαμ
που δεν εχει ιδεα απο τα ρωτηματα
τα θαυμαστικα, ουτε καν τις τελειες.
Περιμενει τηλεφωνημα σε εναν ακαταχωρητο αριθμο.
Περιμενει εισιτηρια για ενα ταξιδι που χει ηδη ξεκινησει.
Μαντιλια λευκα και φαναρια πρασινα.
Ερχομαστε.