Ευαγγελιο Ογδ∞

Ηταν μια νυχτα που γυρναγες στον υπνο σου
 μεχρι να βρεις τη θεση σου

   που νομιζα θα μουν μονο για σενα

Μια αρχαια πετρα που βαραγαμε πεναλτι χωρις μπαλα

 σε χρεωμενο τερματοφυλακα

Η μοναδικη φορα που σε ονειρευτηκα και σε διωξα κι απο κει

 κι εσυ ως παντα εφυγες, χωρις στιγμη να στρεψεις

  χωρις να τολμω να κοιταζω ισαμε να χαθεις

Το ξανθο σου κορμι

 με το χρωμα απο τα στιγματα που θα χει πια ξεθωριασει

Ηταν δυο μαρμαρινα σκαλια

 δυο ενωμενα γονατα, ενα βενζιναδικο

  και το πρωτο μας φιλι, που μοιαζε με ανταμωση.

Ο τροπος που εκλαψες

 σα να χε σημασια

Το ποσο μοιαζανε τα προσωπα μας

 κι ο τροπος που θυμωναμε, ισως και οι κλειδωσεις μας.

Το ονομα σου, που κομπιαζα να προφερω

  μονο επινα σε αυτο. 

Ηταν που με ματωνες

 για να σε πονεσω

Ητανε απογευμα που μας διωξανε

 κι ενα αλλο που ειχαμε μονο ενα κατοσταρικο

  γερα ποδια και αντιθετη κατευθυνση. 

Κι οταν δεν ηταν πια, γιναν ο τοπος μου.

  κι αλλου δεν στεριωνα

μα το φευγιο μου δεν επεστρεφε.

     παρα μονο σ' ενα επινειο

     γραμμενο απο ξενα χερια

Δεν ελπισα, ουτε ευχηθηκα
  τι θα μπορουσε να σε αντιπαλεψει

μου χες δειξει το ολον και το ανοθευτο

Νωρις που με μαθες το ματαιο
 κι ειχες ευκολο το σουγια για το λιγοτερο.

Στα χαρισα ολα, οχι χωρις ανταλλαγμα

γινηκα εσυ

κι αφηνα να σου δινουν

οσα ηθελα να σου χα γω

ετσι εμενα ολοκληρη για σενα.

Ζησαμε καιρο 

με το παντα και το ποτε, αναμεσα μας

ενα λεπτο κι αθραυστο φιμε τζαμι, μονωτικο 

και ξεχαστηκαμε

στον αποχαιρετισμο. 

Την επομενη φορα που θα σε δω

θα ζεις απο μενα

δε θα χρειαστει να με προσεχεις

ελαφρυς και ξεγνοιαστος

και θα μπορω να σου διαλεξω ονομα

ενοσω εσυ δεν θα ξερεις το δικο μου.

Ετερον ομοιον.