Child by memory

  Εδω ψηλα στη σοφιτα,
μπολικα σκαλια
που τα μετρω καθε μερα με τα ποδια
κι ουτε ξερω ποσα ειναι.
Η αποσταση δεν με τρομαζει
μητε με νοιαζει
κι ειναι ολα μακρια
μια λεξη που μαρεσει,
"μακρια",
σαν να ναι να ρθουν
ή  να τα φτασεις καποτε
κι ας αργησει(ς)
μα δεν ειναι
κι ουτε ξοπισω εμειναν
"κι αλλαργεψαν και εχαθην"
ειναι απλα οσα θα μπορουσαν
αλλα δεν εγιναν κ μητε ειναι να γινουν

 Εδω ψηλα στη σοφιτα
ακουω τα καμπαναρια
μα δεν φτανω να τα δω
μα δεν μπορω και να τα συνηθισω
καθε ωρα, μιση και τεταρτο
ο χρονος περνα
κι εγω βαζω κρεμες,
γυριζω φυλλα στο ημερολογιο,
και ψαχνω να βρω κατι να περιμενω
κι αλλοιμονο σαν φτασει.

Αποστασεις, πιθανοτητες, και χρονος
ολα σαν ενα
κι εγω απο την αλλη
να με θυμασαι
οταν κι αυτα θα χουν περασει
και να μη με λυπασαι
και να μη σου λειπω.
Αλλου, αλλιως κ αλλοτε
για σενα ημουν εδω
ψηλα, στη σοφιτα.