-Ο ηχος του σφυριου-

Κυριακη βραδυ, αργα και κατι
τον ακουσα
Δευτερα πρωι, τον ειχαν ακουσει κι αλλοι,
πιστεψαν πως η τηβεννος ηταν δικη μου,
και γω δεν αρνηθηκα τιποτα.
Τα κερματα κουδουνισαν στο τενεκεδακι μου,
το καπελο μου περιμενει κι αυτο εισπραξεις
καιρο τωρα, δεν τολμω να το βγαλω απ το κεφαλι μου,
μην δουν τις ψευτικες μπουκλες στη ραφη.


Κι υστερα παλι οι καμπανες ηχησαν,
πανω απο ολους τους δευτεροδεικτες.
Το χιονι ησυχο ως συνηθως,
θεατης που εγειρε στην καρεκλα κι αποκοιμηθηκε.
Δεν εφερα αντιρρησεις, δεν ακουσα τις ενστασεις,
δεν θυμηθηκα τους ορκους μου.
Βλεπω το χρονο, το μελλον, τις ραβδους και τα κυπελλα.
Σαν σημερα.


Κι αυριο θα χαμογελασω παλι,
θα περπατησω μελοδραματικα στο σκοινι,
θα δω με θαυμασμο τις αλλες παραστασεις,
θα χω αποριες χωρις διαφορο.
Και μετα τα σφυρια, τα καρφια, τα ραγισματα,
οι ραγες, ο οριζοντας,
οι ορισμοι και οι ενδιαμεσοι σταθμοι,
οι υποσχεσεις, με το σχημα του απειρου στα '8α'.

Μαντιλια λευκα, των αποχαιρετισμων ή της ανακωχης.
Δεν ξερω, ακομα, τι μπορω και τι να διαλεξω.
Κι ομως, πριν γερασεις, 8α σε ξαναβρω,
να ξεχρεωσουμε.