Gilleleje

Εντος, σε μεγαλα πετρολ τραπεζια με στεγνα ρουχα,
καυτο τσαϊ πορτοκαλιου, ξυλο και τουβλα, φωτα και φωτια για ατμοσφαιρα.
Ειναι μονο τα τζαμια που λιωνουν
και υπογραμιζουν το εκτος.
Σαν μεγαλες οθονες,
παιζουν θυελλα, κρυο, χιονι και βαθιες παγωμενες ανασες.
Κι ομως νομιζω δεν θα παμε εκει ξανα.
Τα χουμε ξαναδει ολα αυτα, χορτασαμε ελευθερια, προκληση, επιτευγματα και δυσκολιες.
Αλατι ο,τι μας εμεινε,
αλατι απο ιδρωτα, απο δακρυα, απο τοτε που στεγνωναμε στον ηλιο,
αλατι για να κλεισουν οι πληγες και ν ανοιξουν οι δρομοι.